Article publicat en Segre de 13-11-2010
En Aran i an antioccitans. Son aqueri que non vòlen pertenéisher ara cultura des trobadors, aqueri que non mos vòlen formant part dera tradicion literària mès importanta d’Euròpa, aqueri que non vòlen qu’es nòsti mainatges aprenguen a liéger a Bodon e a Max Roqueta, aqueri que vòlen qu’es nòsti hilhs siguen ignorants ena sua cultura. En Aran i an persones que renoncien a tot aquerò que pòrte era denominacion occitana, que “desmantèlen” es manifestacions en occitan, que destròcen es mòstres e es vestigis deth nòste passat, que desprècien era literatura hèta en occitan (que directaments l’anulen o la traduissen tot e èster comprensibla). Es perseguidors der occitan mensprèden era possibilitat de qu’Aran sigue ena Europa deth segle XXI en tot liderar era creishenta relacion occitanocatalana. Aqueri que non vòlen qu’Aran sigue eth cap d’Occitana, de tota Occitania, damb tota era sua riquesa, damb totes es formes d’expression, … E, potencien que sigue Barcelona qui lidère eth moviment deth resorgiment der occitan en Catalonha e condèmnen Aran a èster ua isla barrada sense comunicacion. E er “aranés”, part indicutibla dera lengua occitana, sonque sobreviuerà se permaneish amassada ath còs, en tot mantier era sua pròpia personalitat e en tot respectar e potenciar era personalitat dera rèsta d’Occitània. Aqueri que separen era part (Aran) deth tot (Occitània) aucissen era part, aucissen Aran. D’aguesti antioccitans d’Aran n’i a per tot, enes mieis de comunicacion en aranés, ena administracion, ena escòla,…Hètz atencion!
Cap comentari:
Publica un comentari a l'entrada