Cars amics occitans i catalans,
Hem tornat a fer el cim. Hem fet la vintena pujada al Port de Salau.
Novament ens retrobem per la llengua, per la cultura i per l’amistat entre els pobles de Catalunya i Occitània.
Fa vint anys, el 14 d’agost del 1988 vam pujar per primer cop i hem fet camí. Hem fet treball i tenim la moral ben alta per continuar pujant a Salau i per a continuar la lluita per la dignitat i per la llibertat dels vostres dos pobles germans.
Ara contunhi en occitan per dire qu’avèm ongan una granda dolor perque manca la preséncia del nòstre mai grand amic occitan Cristian Duthil, mòrt lo 27 de mai de 2007 per una veitura que l’a percaçat quand se passejava en bicicleta.
Cristian Duthil èra present a la Primièra Pojada amb a Joan-Bernat Molinièr e Jòrdi Ensergueix e ara son totes mòrts los tres amics occitans del Club Occitan de Foish.
Cristian èra totjorn present a cada Pojada amb son acordeon per animar la fèsta, per cantar e dansar.
Cristian tanben fasiá un discors a cada Pojada coma membre del CAOC occitan. Ne foguèt sòci, clavaire e president.
Cristian Duthil a marcat amb sa preséncia e amb son trabalh la rason, la filosofia e los objectius e las tòcas de las Pojadas.
Per la segonda Pojada de 1989, dins son discors, tirèt un còp l’atencion en prevision de possibles desviacionismes e remembrèt que “la principala reivindicacion dels occitans es la lenga e que la seuna preséncia al Pòrt de Salau es per recordar aqueste fait lingüistic qu’afraira catalans e occitans en una cultura comuna”.
Avèm gardat las seunas paraulas e avèm conservat la Pojada liura d’autres interesses particulars o diferents de la defensa de la lenga, la cultura, la dignitat e la libertat dels nòstres dos pòbles.
Sèm, occitans e catalans, en situacions diferentas mas totes sèm amenaçats per un procès de destruccion implacable que menan los estats espanhòl e francés, qu’an un aliat poderós, qu’avèm pas los catalans e occitans : lo temps.
Aquò es vrai. Aquò es una granda vertat. Lo temps jòga contra nosautres.
Sabètz totes que l’Estatut d’Autonomia de Catalonha de 1979 tardèt 27 ans per la seuna aplicacion completa e, abans d’acabar, n’avèm fait un novèl qu’aurà tanben de passar un periòde de 25 ans per èstre aplicat en la seuna totalitat.
Sabètz totes que l’Estat francés signèt la Carta de las Lengas Minoritàrias mas jamai l’a ratificada. Passa lo temps.
Sabètz que la lei Deixonne foguèt aprovada lo 11 de genièr de 1951 e comencèt de s'aplicar 24 ans aprèp, en 1975. L’Estat francés es pas pressat.
Sabètz que lo novèl Estatut d’Autonomia de Catalonha ditz que l’occitan es oficial en Catalonha tota. Mas l’aplicacion metrà un minimun de 4 ans.
Sabètz totes qu’un remèdi aplicat rapidament pòt sauvar la vida. Lo meteis remèdi aplicat vint, trenta, quaranta ans aprèp servís de res. Lo malaut es mòrt.
Luchar contra lo temps e contra l’Estat a l’encòp es fòrça dificil.
Lo camin de la libertat passa per aver un Estat pròpi dins Euròpa.
Passa pas per Madrid ni per París.
Sabètz totes que lo camin de la libertat dels òmes passava per los pòrts d’aquestas montanhas.
Volèm ara que lo Pòrt de Salau siaga lo Pòrt de la salvacion dels pòbles, lo novèl camin de la libertat que farem amassa catalans e occitans.
Visca Catalonha,
Visca Occitania,
Enric Garrriga Trullols
President del CAOC
5-8-2007
Hem tornat a fer el cim. Hem fet la vintena pujada al Port de Salau.
Novament ens retrobem per la llengua, per la cultura i per l’amistat entre els pobles de Catalunya i Occitània.
Fa vint anys, el 14 d’agost del 1988 vam pujar per primer cop i hem fet camí. Hem fet treball i tenim la moral ben alta per continuar pujant a Salau i per a continuar la lluita per la dignitat i per la llibertat dels vostres dos pobles germans.
Ara contunhi en occitan per dire qu’avèm ongan una granda dolor perque manca la preséncia del nòstre mai grand amic occitan Cristian Duthil, mòrt lo 27 de mai de 2007 per una veitura que l’a percaçat quand se passejava en bicicleta.
Cristian Duthil èra present a la Primièra Pojada amb a Joan-Bernat Molinièr e Jòrdi Ensergueix e ara son totes mòrts los tres amics occitans del Club Occitan de Foish.
Cristian èra totjorn present a cada Pojada amb son acordeon per animar la fèsta, per cantar e dansar.
Cristian tanben fasiá un discors a cada Pojada coma membre del CAOC occitan. Ne foguèt sòci, clavaire e president.
Cristian Duthil a marcat amb sa preséncia e amb son trabalh la rason, la filosofia e los objectius e las tòcas de las Pojadas.
Per la segonda Pojada de 1989, dins son discors, tirèt un còp l’atencion en prevision de possibles desviacionismes e remembrèt que “la principala reivindicacion dels occitans es la lenga e que la seuna preséncia al Pòrt de Salau es per recordar aqueste fait lingüistic qu’afraira catalans e occitans en una cultura comuna”.
Avèm gardat las seunas paraulas e avèm conservat la Pojada liura d’autres interesses particulars o diferents de la defensa de la lenga, la cultura, la dignitat e la libertat dels nòstres dos pòbles.
Sèm, occitans e catalans, en situacions diferentas mas totes sèm amenaçats per un procès de destruccion implacable que menan los estats espanhòl e francés, qu’an un aliat poderós, qu’avèm pas los catalans e occitans : lo temps.
Aquò es vrai. Aquò es una granda vertat. Lo temps jòga contra nosautres.
Sabètz totes que l’Estatut d’Autonomia de Catalonha de 1979 tardèt 27 ans per la seuna aplicacion completa e, abans d’acabar, n’avèm fait un novèl qu’aurà tanben de passar un periòde de 25 ans per èstre aplicat en la seuna totalitat.
Sabètz totes que l’Estat francés signèt la Carta de las Lengas Minoritàrias mas jamai l’a ratificada. Passa lo temps.
Sabètz que la lei Deixonne foguèt aprovada lo 11 de genièr de 1951 e comencèt de s'aplicar 24 ans aprèp, en 1975. L’Estat francés es pas pressat.
Sabètz que lo novèl Estatut d’Autonomia de Catalonha ditz que l’occitan es oficial en Catalonha tota. Mas l’aplicacion metrà un minimun de 4 ans.
Sabètz totes qu’un remèdi aplicat rapidament pòt sauvar la vida. Lo meteis remèdi aplicat vint, trenta, quaranta ans aprèp servís de res. Lo malaut es mòrt.
Luchar contra lo temps e contra l’Estat a l’encòp es fòrça dificil.
Lo camin de la libertat passa per aver un Estat pròpi dins Euròpa.
Passa pas per Madrid ni per París.
Sabètz totes que lo camin de la libertat dels òmes passava per los pòrts d’aquestas montanhas.
Volèm ara que lo Pòrt de Salau siaga lo Pòrt de la salvacion dels pòbles, lo novèl camin de la libertat que farem amassa catalans e occitans.
Visca Catalonha,
Visca Occitania,
Enric Garrriga Trullols
President del CAOC
5-8-2007
Cap comentari:
Publica un comentari a l'entrada